3de stukje

Ja ik weet dat het leuk zou zijn als ik eens wat vaker iets zou schrijven, maar daar heb ik vaak ook gewoon geen tijd voor of zin in. Ik had in mijn vorige blog geschreven over die arme man die ik laatst tegen was gekomen die helemaal beroofd was op het busstation en nu niets meer had. Ik heb ondertussen vernomen dat dit een bedrieger en oplichter is. Er is blijkbaar een heel forum over hem en de ambassade heeft een waarschuwing over hem op hun site staan. Je vraagt je af wat zijn beweegredenen dan zijn en waarom iemand dit doet. Hoe leeft zo iemand? Hoe lang doet hij dit? Gelukkig ben ik hem pas geleden (ongeveer anderhalve maand na onze eerste ontmoeting) opnieuw tegen gekomen. Hij liep rond bij het congresgebouw (prachtig gebouw), waarschijnlijk weer op zoek naar toeristen. Ik tikte hem op de schouder en hij keek me verbaasd aan. Verbazing, leegte en verrastheid waren de basisingrediënten van zijn blik. Ik zei hem maar direct dat ik hem niets ging doen en alleen zijn verhaal wilde weten. Ik vroeg naar zijn beweegredenen, maar kreeg nergens een goed antwoord op. Hij zegt ook niet te weten waarom hij dit allemaal doet. Hij erkent dat het totaal niet door de beugel kan. Hij is een alcoholist en rook vreselijk naar de drank. Hij zegt dat hij op het busstation op Retiro slaapt. Dit lijkt me sterk, want dit is naast de sloppenwijk. Daar is het ’s nachts levensgevaarlijk. Hij zegt dat hij al 12 jaar van huis is. Door hetgeen wat hij doet en door zijn drankverslaving kan hij er niet meer uit. Een heel triest verhaal dus, maar ik kan er helaas niet alles l van geloven. Hij heeft een bepaald soort ontwijkende manier van antwoord geven. Ik zei dat hij een carrière in de politiek is misgelopen. Of een carrière als acteur, maar dat is eigenlijk vrijwel hetzelfde, het betaalt alleen iets minder goed. Na een redelijk lang gesprek kon ik het niet laten om alsnog een foto van hem proberen te maken, maar toen liep hij weg. Ik liet hem maar. Triest geval.

Nou ja, als we het dan toch over de sloppenwijken hebben. Ongeveer een maand geleden ben ik hier naartoe gegaan met een groep vrijwilligers. Mijn huisgenootje zit hier al een tijdje bij aan gesloten en vroeg aan mij of ik een keer mee wilde. Is dat nog een vraag? Deze mensen werken op een kinderdagverblijf en zorgen dat de kindjes iedere woensdag en zaterdag vermaak hebben. Iets dat redelijk zeldzaam is in het leven van iemand die op zijn 8ste al moet werken. De wijk is er heel slecht aan toe. Er staan wel een soort van huizen die van baksteen gemaakt zijn, maar halverwege is men iedere keer gestopt met bouwen. Zwerfhonden en zwerfkatten met alle ziektes die je kunt bedenken lopen er rond. Mensen zitten gewoon gezellig buiten met familie of vrienden mate of bier te drinken. Mate is een soort van Argentijnse thee. Niet te zuipen. Op zich een heel gemoedelijke sfeer, maar gewoonweg onmogelijk voor mensen als ik om daar rond te lopen zonder dat je bij een vrijwilligersgroep hoort. Je wordt aangekeken, maar wel geaccepteerd. Als ik er niet als vrijwilliger rond zou lopen, is het levensgevaarlijk. Mensen die hier wonen zijn bijna alleen maar immigranten. Deze mensen komen voornamelijk uit Paraguay, Bolivia en het noorden van Argentinië.

Het kinderdagverblijf zelf is heel leuk. Het gebouw is volgens mij het enige complete gebouw in de hele wijk. De kindjes zijn in principe gewone, normale kinderen. Het enige verschil is, is dat ze over het algemene een stuk drukker en agressiever zijn. Niet alleen dit, ze zijn ook grappiger en spontaner. De eerste keer dat ik hier was, was het nog een beetje onwennig, omdat ik niet zoveel ervaring heb met het omgaan met kinderen. Bovendien was mijn Spaans nog te slecht. Een maand later ging ik voor de tweede keer. Spaans is al iets beter en het omgaan met kinderen ook. Als een soort van bezienswaardigheid werd ik omsingeld door ze en ik moest wel honderd keer herhalen hoeveel talen ik spreek. Vervolgens moest ik ze ook Nederlands gaan leren, want heel amusant was. Hartverscheurend om te beseffen dat deze hummeltjes in zulke barre omstandigheden leven die nog slechter waren toen ze in hun land van oorsprong woonden en dat veel van deze lieve, oprechte kinderen ongeveer op hun 12de aan de drugs gaan. Ze worden oplichters, dieven, junks, criminelen en misschien zelfs nog erger. Maar natuurlijk niet iedereen. Ook al is het wel zo dat als je hier in de villa (betekent hier krottenwijk, komt van het woord village, betekent dorp) je zo goed als zeker geen toekomst heb, er zijn nog genoeg mensen die gewoon proberen te blijven werken en eerlijk geld te verdienen.

Je kan natuurlijk ook gewoon een goede voetballer worden. Dan verdien je genoeg geld om de hele stad op te kopen. Ik vind het nog altijd verbazingwekkend dat gasten als Maradona en Tevez zich niet inzetten voor dit soort wijken. Ze beschikken over miljoenen! Als je nou een paar miljoen zou investeren in projecten, dan zou je ervoor kunnen zorgen dat ze goed onderwijs krijgen, begeleiding en uiteindelijk werk. Ze hebben wel geïnvesteerd in projecten, maar dit was kleinschalig. Ze deden dit, zodat ze dan minder belasting zouden moeten betalen. Wat een goeie jongens zijn het toch ook.

Naast vrijwilligerswerk doe ik ook nog gewoon echt werk. Het gaat goed op de talenschool. Ben druk bezig met het schrijven van analyses en mijn PVA is naar de beoordelaar gestuurd. Alles ligt tot nu toe nog op schema. Mijn baas was alleen ontevreden over mij. Zij had verwacht dat ze met het inhuren van een marketingstagiair een verkoopskunstenaar in huis haalt die uit zijn hogen hoed allemaal klantjes tovert. Ik vertel hier een andere keer nog wel meer over.

Ik doe verder gelukkig ook leuke dingen. Een paar weken geleden zijn drie bijzonder goeie maten van me langs geweest uit Terneuzen. Braal, Faber en Jef. Het was een zware, maar mooie week. Heel veel gelachen. Ik voelde me weer even toerist, omdat ik bezig was met allemaal toeristendingen te doen. Ik kwam ook weer in een hostel, want daar sliepen die gasten. Dit was een redelijk groot, feest hostel. Wel een leuke sfeer hing er op zich. Het is alleen niet het type hostel waar ik naartoe zou gaan als ik op reis ben. Ik hou zelf meer van kleinere hostels waar je wat makkelijker interactie kan hebben met mensen en waar de mensen niet voor 90% Engelsen zijn die naar Zuid-Amerika komen om goedkoop te kunnen zuipen en snuiven. Aan de andere kant wel leuk, want we zijn met dit hostel naar een voetbalwedstrijd gegaan. Dit speelde zich af in het stadion van Argentinië zijn tweede grootste club, River Plate. We waren wel 90 minuten lang bang dat Braal per ongeluk ging zingen: “River dicime que se siente! Haber jugado el Nacional!”(River vertel me hoe het voelt, om in de Nacional gespeeld te hebben). Dit was een lied dat we in de wijk La Boca hadden geleerd toen we daar in een café een voetbalwedstrijd keken. Dit zingen Boca-fans om de spot te drijven met River, omdat ze vorig seizoen tweede divisie speelden. Ze wonnen gelukkig. Een mooie ervaring was dit, want het hele stadion zong en sprong. Ik weet dat er in het stadion van mijn club alleen één legendarisch vak is dat voor een geweldige sfeer zorgt, 90 minuten lang, iedere wedstrijd. Maar als ik in de Arena in het familievak ga sta zingen en springen de hele tijd, dan wordt mij vriendelijk verzocht om even rustiger aan te doen. Ja, meegemaakt. En nee, jullie hebben geen gelijk.

Verder hebben we toeristische dingen bezocht zoals het Teatro Colon, La Flor, Congreso en Puerto Madero. Ik heb ze het centrum getoond waar we voorbij mijn werkplek liepen. We hebben Parilla, Asado en Matambre gegeten. Ze hebben hebben gefeest. Ik niet. Ik moest werken. Ben in het weekend wel een keer mee gegaan. Ik was om zeven uur thuis gekomen. Hier heb ik nog dagen last van gehad. Ik ben het verleerd denk ik. Er was ooit een tijd dat dit ieder weekend zo ging. Ik was trouwens ook nog met St.Patricksday mee gegaan. Dit wordt hier sinds een paar jaar uitbundig gevierd. Net als in Nederland, waar het ook steeds populairder begint te worden. Op zich een heel leuk feest. Alleen wel verontrustend dat we na Valentijnsdag en Halloween nu ook St.Patricksday overgenomen hebben van de Amerikanen. Maar St.Patricksday is toch Iers? Geen antwoord.

Ja en ik weet het. Ik zit vaak wel aan te geven wat ik hier allemaal mooi vind en op welke vlakken ik het hier allemaal leuker en beter vind dan in Nederland. Af en toe ben ik misschien wat onvriendelijk in mijn taalgebruik. Maar jullie moeten weten dat ik mijn land, ondanks het feit dat ik het hier geweldig naar mijn zin heb, ontzettend mis. Ik zie er inmiddels niet meer tegenop om over een kleine vier maanden naar jullie terug te keren. Naar mijn vriendin, mijn familie, vrienden uit Zeeland, vrienden uit Den Haag, mijn toneelvereniging, zelfs de Haagse Hogeschool, de rest en natuurlijk Den Haag, die mooie stad achter de duinen.

Liefs, Niek