Eerste drie weken
Door: Nicolás Antonio
Blijf op de hoogte en volg Niek
03 Maart 2014 | Argentinië, Buenos Aires
Week 1
Na een zeer lange zit in het vliegtuig ben ik eindelijk aangekomen in Buenos Aires. Het is voor mij de eerste keer in mijn leven dat ik de evenaar en de Atlantische Oceaan overgestoken ben. Op het vliegveld kwam ik er al snel achter dat de beheersing van de Engels taal hier niet veel waard is. Toen ik op het vliegveld de gate passeerde zag ik mijn naambord op een soort van vishengel geprikt tussen allerlei andere naambordjes. Toen ik de persoon die erbij stond aansprak, vroeg ik wat er hiermee bedoeld werd. Ik kreeg in het Spaans en met gebarentaal te horen dat ik moest wachten tot ik meegenomen zou worden. Na gewacht te hebben, meegenomen te worden, te horen krijgen dat ik niet gelijk mee kan, nog peso’s gaan halen, de vrouwelijke contactpersoon uit het oog te zijn verloren, haar terug vond, nog langer moeten wachten en een paar keer vriendelijk naar deze vrouw knikkend zweet van mijn voorhoofd afveegde (want het is warm hier! Ik kwam van het koude Nederland in 1 keer in een klimaat van boven de 30 graden!) kwam de taxichauffeur dan eindelijk.
Hij kon wel Engels, maar was verder niet erg spraakzaam. Dat maakte voor mij ook niet zo heel veel uit, want tijdens deze rit keek ik mijn ogen uit naar de uitgestrekte krottenwijken die we passeerden op weg naar het hostel. Welkom in Zuid-Amerika! In het hostel waren de mensen superaardig en ik maakte gelijk kennis met de Argentijnse ontbijtkeuken. Heel lekkere gestampte avocado gegeten en kennis gemaakt met Dulce de Leche. Dit laatste is een karamelsubstantie gemaakt op basis van melk. Mierzoet en heel lekker.
Ik begon mijn ontdekkingstocht door de buurt van het hostel. Ik kwam er al snel achter dat ik in een overgangswijk zat tussen de mindere en betere buurten. Het verschil tussen arm en rijk hier in dit land is echt enorm. Bij ons hebben de armsten nog gewoon een uitkering en kunnen ze naar de voedselbank, hetgeen ook geen pretje is. Hier zijn de rijken ongeveer net zo rijk als bij ons. Tegenwoordig ook weer steeds minder in verband met de inflatie in Argentinië. Alleen de armen hier hebben helemaal niks. Ze hebben zelfs amper kleren. In de wijk waar ik zat, Constitucion, zie je dan ook genoeg van dit soort mensen vuilniszakken leeghalen, hetgeen trouwens overal in de stad voorkomt. Mensen lopen rond met karretjes waarmee ze grote stukken vuil ophalen wat ze nog kunnen gebruiken om ‘huizen’ van te bouwen of kunnen verkopen aan recycleorganisaties.
Verder heb ik de eerste dagen in het hostel heerlijk genoten. Iedere avond lekker op het terras om bier te drinken en te kaarten met mensen van het hostel. Er zijn altijd van die heerlijk gevarieerde gezelschappen in die hostels. Ik kwam uiteraard een Nederlander tegen. Verder ben ik nog opgetrokken met een Fransman die zich al sinds 1978 niet geschoren had. Hij had werkelijk ieder land van Azië bezocht en begon nu aan Zuid-Amerika. Minimaal leven en leven om te reizen. Er zijn ook opvallend veel Amerikanen hier in Argentinië. Zo had ik een Amerikaan ontmoet die bezig was met een onderzoek en op ontdekkingstocht was in Zuid-Amerika naar bepaalde manuscripten, een ex-MMA vechtster die zelfs al eens in de ring had gestaan met de toenmalige MMA-kampioen en de beste vriend van de zoon van Tom Waits (deze gast kon echt norm goed gitaar spelen en daar hebben we dan ook bijna iedere avond van kunnen genieten).
Ik ben deze week ook naar de buurt genaamd ‘La Boca’ gegaan. Heel toeristisch, te toeristisch. Het staat hier vol met allemaal gekleurde huisjes. Deze zien er wel grappig uit, maar het leek meer een soort van Disneyland waar je vooral toeristen onzin dingetjes kop kopen. Ik heb ook gelijk maar het stadion van Boca Juniors bezocht. Dit was een zeer lelijk en oud stadion dat ook wel een opknapbeurt kon gebruiken. Ook het museum bezocht en het veld gezien. Ik kan me wel voorstellen dat hier de hel los kan breken tijdens een wedstrijd al je kijkt naar alle staplaatsen. Ik ga hier zeker nog terugkomen.
Deze week ben ik voornamelijk ook op zoek gegaan naar appartementjes. Ik heb het geluk dat ze hier in Buenos Aires een kamer overschot hebben en via een website kreeg ik al gelijk heel veel aanbiedingen. Zodoende heb ik een aantal bezichtigingen gedaan, voornamelijk in de wijk Palermo. Dit is één van de betere wijken van Buenos Aires en wordt beschouwd als een wijk voor de upper class. Zodoende bleek het ook dat het popiejopie gehalte in deze wijk redelijk hoog lag, net als de prijzen in de supermarkt. Niets voor mij dus. Ik was er ook al achter gekomen dat de wijk San Telmo me wat meer ligt. Mensen zijn hier een stuk puurder en opener. Ze gaan hier liever naar een café dan naar een club. Ze zitten hier lekker op straat en het is heel normaal dat er ook buiten feestjes aan de gang zijn. Zodoende heb ik zelf maar op een paar aanbiedingen van kamers gereageerd. Naar weer een paar bezichtigingen vond ik dan eindelijk mijn kamer.
Mijn kamer zit in een redelijk groot appartement dat ik deel met vier anderen, twee Argentijnen, een Franse en een Deen. Ze spreken alle vier Spaans en dat is dan ook de taal die het meest gesproken wordt. Ik ga dus lekker mijn Spaans kunnen oefenen hier. We hebben twee badkamers en een heel grote, mooie keuken. Het zit gevestigd in het betere en nettere deel van San Telmo, maar desondanks betaal ik hier toch niet te veel. Er zijn ook veel supermarkten in deze buurt. De prijzen die je hier bij een goede supermarkt betaalt zijn ongeveer te vergelijken met de prijzen van de Aldi bij ons.
Ik ben deze week ook maar eens alvast kennis gaan maken op mijn werk. (Voor de mensen die niet weten wat ik hier eigenlijk in godsnaam doe: Ik loop mijn afstudeer stage bij een talenschool waar ik dus de marketing doe) Het was op deze dag 49 graden. Dit was een record voor Buenos Aires in de afgelopen 5 jaar. Gelukkig kwam ik erachter dat de airco het op mijn werk goed deed. Ik heb op zeer aangename wijze kennis gemaakt op mijn werk. Ik heb zodoende met Clelia, de directrice van de school, een gesprek gehad waarin ik de gang van zaken uitgelegd kreeg. Op deze manier kon ik al wat inzicht krijgen in het probleem van de organisatie en wat er allemaal op te lossen viel. Ik ga hier uiteraard niet al te veel over prijs geven, want het is vertrouwelijke informatie, maar ik kan wel alvast op een briefje meegeven dat er genoeg aan de hand is en dat er serieus werk aan de winkel is. Leuk! Uitdagend! Een heerlijke test om te gaan kijken of dat wat ik de afgelopen vier jaar allemaal geleerd heb ook echt effect heeft in de praktijk.
Week 2
Vanaf hier is het eigenlijk klaar met het toeristenleven en begint het serieuze gedeelte. Ik had deze week opstart problemen. Ik was het weekend voordat mijn werk begon op stap geweest. Op zaterdag was ik met wat mensen van het hostel naar een club gegaan in Palermo. Iets dat de Argentijnen graag doen is heel erg veel vlees eten en er heel erg veel bij drinken. Dat gaat zo door tot ongeveer een uur of 1 in de nacht. Daarna willen ze ook nog op stap. Veel clubs gaan pas om 3 uur open. Je kan je wel voorstellen dat ze dan ook pas weer laat dichtgaan. De meesten sluiten pas om een uur of 8. Ik ben dan ook niet tot vroeger dan zes uur gebleven, iets wat ik laatste tijd niet meer gewend ben. De avond erna, op zondag, ben ik naar een feestje gegaan n San Telmo. In de straat Defensa is er iedere zondagavond feest. Grote percussiegroepen gaan de straat op en heel veel mensen sluiten zich bij hun aan om lekker de dansen op de ritmes van de percussie en op straat bier te drinken. Een geweldige sfeer heerst hier. Ik ben dan ook uiteindelijk op een terrasjes hier beland waar ik tot iets te laat was gebleven. Toen we hier zaten kwam er op den duur een wat oudere vrouw onze kant op gezwalkt. Ze had blijkbaar iets te veel gedronken. Ze was een beetje dikkig, had lang, sluik, vettig, donkeblondgrijzig haar, een bril en een bleke huid. Niet de meest charismatische persoon om te zien. Ik had al een vermoeden, maar wist het nog niet zeker. Het zal toch niet? Ik besloot er toch maar een gesprek mee aan te gaan. Ze was in ieder geval niet Argentijns, dat had ik al goed. Ze sprak redelijk goed Engels en ze kwam blijkbaar, jawel, uit Finland. O, o, o, die Finnen toch ook altijd! Ze was er met haar zus die ze kwijt was geraakt. Uiteindelijk is ze naar een taxi geholpen en is ze veilig thuis gekomen. Lang en gelukkig.
Zodoende begon ik mijn eerste werkdag met een kater. Niet heel erg handig dus, maar gelukkig had niemand het in de gaten. Ze zouden wel gedacht hebben dat ik altijd zo was. Gelukkig maar , want vanaf hier kon het alleen nog maar beter gaan. Ik was dus van plan die avond lekker vroeg naar bed te gaan om wat bij te gaan kunnen slapen. Die avond, toen ik in bed lag, voor het eerst in mijn nieuwe huisje, kwam ik er achter dat er best veel bussen bij mij door de straat rijden. Mijn kamer kijkt uit op een hoek van een straat waar een kruispunt zit. Door de ene straat rijden er dus heel veel bussen, maar door de straat die de ene straat kruist, rijden er ook heel veel bussen. Bussen rijden in Buenos Aires 24/7. Ik woon op de derde etage van een redelijk hoog gebouw. De andere gebouwen bij mij in de straat zijn ook redelijk hoog. Dit is enorm goed voor de akoestiek van de straat. Dit alles bij elkaar opgeteld resulteerde dit in een enorm lawaai dat 24/7 in mijn kamer doorgaat. Ik kon zeer slecht in slaap komen, maar uiteindelijk lukte me dit wel. Helaas zat er blijkbaar al de hele avond ene mug op de uitkijk die wachtte tot ik in slaap viel. Toen hij zag dat ik in slaap was gevallen aarzelde hij niet en stevende op mijn oren af. Ik deed het licht direct aan, zette mij bril op en zicht naar de mug. Ik had pech, want deze mug scheen over superkrachten de beschikken en was onzichtbaar. Ik gaf naar een kwartier mijn zoektocht op en probeerde weer te gaan slapen. De mug maakte me weer wakker zodra ik in slaap viel. Ik sprong iedere keer weer uit bed om te kijken of hij zijn superkrachten al had verloren, maar iedere keer weer tevergeefs. Dit ging zo de hele nacht door. Uitgeput en lek gestoken verscheen ik de andere dag op werk……arme ,arme Niek… :(
Zodoende was mijn eerste werkweek redelijk vermoeiende en kwam ik nog niet helemaal tot mijn recht. Het is ook altijd even wennen op een nieuwe werkplek en je moet even weten hoe alles werk, waar alles is en wat er van je verlangd wordt. Er wordt dus van me verwacht dat ik weet hoe photohop werkt en dat ik met Facebook in het Spaans overweg kan. Dit kan ik dus niet en mijn opdrachtgever ergerde zich op den duur ook hier aan. Dit uitte ze door te zeggen dat ze het gevoel heeft dat ze meer mij aan het helpen is dan ik haar. Dit zijn van die momenten dat je gewoon rekening moet houden met factoren zoals cultuurverschil, de mogelijkheid dat je niet over leidinggevende capaciteiten beschikt en simpelweg het feit dat je met je volwassen verstand hier boven staat en weet dat je het alleen maar erger maakt als je er tegenin gaat. Wat hier dus altijd positief werk is: “Weet je wat? Anders heb je gewoon gelijk!” Gelukkig vind ik het ‘gelijk hebben’ niet zo belangrijk en kan ik zodoende gewoon rustig verder gaan met mijn werk. Verder is het een schat van een mensen hoor. Ik kan prima met haar lachen en ze neemt mijn werkwijze verder heel serieus.
Later in de week ben ik uit eten geweest met mijn huisgenoten. We gingen naar een restaurant in de wijk Puerte Madeira. Dit is een wijk aan de haven gelegen van Buenos Aires. Dit wordt beschouwd als het Beverly Hills van de stad. Hier woonden alleen maar filmsterren en voetballers. En zo zag het ook uit. Het leek er op dat ik één keer het chiquere gedeelte van Knokke binnen reed, maar dan nog iets luxer en Mediteraanser. Ik ben nog nooit in Monaco geweest, maar dat moet er ook ongeveer zo uitzien. Auto hoefden we ook niet zelf te parkeren, dat werd voor ons gedaan. Dit was iets dat ik voorheen alleen maar op tv had gezien. Ik hield mijn hart vast voor de rekening die ik aan het eind van de avond moest gaan betalen. Blijkbaar had ik aan 200 peso’s genoeg, dit zijn twee tientjes.
Week 3
Ik begon eindelijk wat meer gewend te raken aan het lawaai in mijn kamer en had ook geen oordopjes meer nodig. Ik kon dus iedere dag wat uitgeruster op mijn werk verschijnen en zodoende een goede indruk maken. Mijn baas is tevreden en heeft ook uitgesproken dat ze het fijn vindt hoe ik te werk gaat. Ze is blijkbaar door mij na gaan denken over problemen binnen de organisatie waar ze eerst nog niet over na had gedacht.
Verder heb ik niet veel boeiends gedaan in deze week. Voornamelijk met werk beziggehouden en rustig aan gedaan. Wel had ik een moment deze week dat ik echt even niet meer wisten waar ik het halen moest. Ik liep naar een werkdag naar de bus om naar huis te gaan. Ik moet hiervoor door Florida street open. Dit is de drukste straat van het land. Iedereen loopt hier door elkaar en iedereen is te laat voor zijn werk. Overal op straat staan en roepen mensen: “Cambio, cambio, cambio!”. Bij deze mensen kun je blijkbaar valuta wisselen tegen een gunstigere koers. Maar in ieder geval, ik liep door deze straat en opeens stond ik oog in oog met een enorme stoet mensen. Ze hadden spandoeken, vlaggen en trommels. Heel veel trommels, waar ze heel hard op sloegen. Ik wist niet wat ik meemaakte, maar ik wist wel dat Argentijnen het begrip protesteren een stuk serieuzer nemen dan wij in Nederland.
Ben ook nog ene paar keer op stap gegaan. Eén keer was er een feestje bij ons thuis, omdat de Deen terug ging naar zijn land. Hij zal vervangen worden door een nieuwe Deen. Die Denen toch ook. Voornamelijk wijn gedronken deze avond, want de andere keuze was Ferned. Ik weet niet of ik het goed schrijf. Dit is in ieder geval een Italiaanse drankje wat heel bitter en smerig smaakt en vooral wordt gemengd met cola. Later op de avond naar een cocktailbar gegaan. Heel luxe en gezellig. We kregen speciale menu’s uitgereikt. Heb er twee gedronken, allebei niet te zuipen. Ze hebben hier duidelijk een andere opvatting dan wij wat betreft het maken van mixdrankjes.
Kan nog wel verder gaan met het schrijven. Maar ben het gewoon beu. Doei!
Na een zeer lange zit in het vliegtuig ben ik eindelijk aangekomen in Buenos Aires. Het is voor mij de eerste keer in mijn leven dat ik de evenaar en de Atlantische Oceaan overgestoken ben. Op het vliegveld kwam ik er al snel achter dat de beheersing van de Engels taal hier niet veel waard is. Toen ik op het vliegveld de gate passeerde zag ik mijn naambord op een soort van vishengel geprikt tussen allerlei andere naambordjes. Toen ik de persoon die erbij stond aansprak, vroeg ik wat er hiermee bedoeld werd. Ik kreeg in het Spaans en met gebarentaal te horen dat ik moest wachten tot ik meegenomen zou worden. Na gewacht te hebben, meegenomen te worden, te horen krijgen dat ik niet gelijk mee kan, nog peso’s gaan halen, de vrouwelijke contactpersoon uit het oog te zijn verloren, haar terug vond, nog langer moeten wachten en een paar keer vriendelijk naar deze vrouw knikkend zweet van mijn voorhoofd afveegde (want het is warm hier! Ik kwam van het koude Nederland in 1 keer in een klimaat van boven de 30 graden!) kwam de taxichauffeur dan eindelijk.
Hij kon wel Engels, maar was verder niet erg spraakzaam. Dat maakte voor mij ook niet zo heel veel uit, want tijdens deze rit keek ik mijn ogen uit naar de uitgestrekte krottenwijken die we passeerden op weg naar het hostel. Welkom in Zuid-Amerika! In het hostel waren de mensen superaardig en ik maakte gelijk kennis met de Argentijnse ontbijtkeuken. Heel lekkere gestampte avocado gegeten en kennis gemaakt met Dulce de Leche. Dit laatste is een karamelsubstantie gemaakt op basis van melk. Mierzoet en heel lekker.
Ik begon mijn ontdekkingstocht door de buurt van het hostel. Ik kwam er al snel achter dat ik in een overgangswijk zat tussen de mindere en betere buurten. Het verschil tussen arm en rijk hier in dit land is echt enorm. Bij ons hebben de armsten nog gewoon een uitkering en kunnen ze naar de voedselbank, hetgeen ook geen pretje is. Hier zijn de rijken ongeveer net zo rijk als bij ons. Tegenwoordig ook weer steeds minder in verband met de inflatie in Argentinië. Alleen de armen hier hebben helemaal niks. Ze hebben zelfs amper kleren. In de wijk waar ik zat, Constitucion, zie je dan ook genoeg van dit soort mensen vuilniszakken leeghalen, hetgeen trouwens overal in de stad voorkomt. Mensen lopen rond met karretjes waarmee ze grote stukken vuil ophalen wat ze nog kunnen gebruiken om ‘huizen’ van te bouwen of kunnen verkopen aan recycleorganisaties.
Verder heb ik de eerste dagen in het hostel heerlijk genoten. Iedere avond lekker op het terras om bier te drinken en te kaarten met mensen van het hostel. Er zijn altijd van die heerlijk gevarieerde gezelschappen in die hostels. Ik kwam uiteraard een Nederlander tegen. Verder ben ik nog opgetrokken met een Fransman die zich al sinds 1978 niet geschoren had. Hij had werkelijk ieder land van Azië bezocht en begon nu aan Zuid-Amerika. Minimaal leven en leven om te reizen. Er zijn ook opvallend veel Amerikanen hier in Argentinië. Zo had ik een Amerikaan ontmoet die bezig was met een onderzoek en op ontdekkingstocht was in Zuid-Amerika naar bepaalde manuscripten, een ex-MMA vechtster die zelfs al eens in de ring had gestaan met de toenmalige MMA-kampioen en de beste vriend van de zoon van Tom Waits (deze gast kon echt norm goed gitaar spelen en daar hebben we dan ook bijna iedere avond van kunnen genieten).
Ik ben deze week ook naar de buurt genaamd ‘La Boca’ gegaan. Heel toeristisch, te toeristisch. Het staat hier vol met allemaal gekleurde huisjes. Deze zien er wel grappig uit, maar het leek meer een soort van Disneyland waar je vooral toeristen onzin dingetjes kop kopen. Ik heb ook gelijk maar het stadion van Boca Juniors bezocht. Dit was een zeer lelijk en oud stadion dat ook wel een opknapbeurt kon gebruiken. Ook het museum bezocht en het veld gezien. Ik kan me wel voorstellen dat hier de hel los kan breken tijdens een wedstrijd al je kijkt naar alle staplaatsen. Ik ga hier zeker nog terugkomen.
Deze week ben ik voornamelijk ook op zoek gegaan naar appartementjes. Ik heb het geluk dat ze hier in Buenos Aires een kamer overschot hebben en via een website kreeg ik al gelijk heel veel aanbiedingen. Zodoende heb ik een aantal bezichtigingen gedaan, voornamelijk in de wijk Palermo. Dit is één van de betere wijken van Buenos Aires en wordt beschouwd als een wijk voor de upper class. Zodoende bleek het ook dat het popiejopie gehalte in deze wijk redelijk hoog lag, net als de prijzen in de supermarkt. Niets voor mij dus. Ik was er ook al achter gekomen dat de wijk San Telmo me wat meer ligt. Mensen zijn hier een stuk puurder en opener. Ze gaan hier liever naar een café dan naar een club. Ze zitten hier lekker op straat en het is heel normaal dat er ook buiten feestjes aan de gang zijn. Zodoende heb ik zelf maar op een paar aanbiedingen van kamers gereageerd. Naar weer een paar bezichtigingen vond ik dan eindelijk mijn kamer.
Mijn kamer zit in een redelijk groot appartement dat ik deel met vier anderen, twee Argentijnen, een Franse en een Deen. Ze spreken alle vier Spaans en dat is dan ook de taal die het meest gesproken wordt. Ik ga dus lekker mijn Spaans kunnen oefenen hier. We hebben twee badkamers en een heel grote, mooie keuken. Het zit gevestigd in het betere en nettere deel van San Telmo, maar desondanks betaal ik hier toch niet te veel. Er zijn ook veel supermarkten in deze buurt. De prijzen die je hier bij een goede supermarkt betaalt zijn ongeveer te vergelijken met de prijzen van de Aldi bij ons.
Ik ben deze week ook maar eens alvast kennis gaan maken op mijn werk. (Voor de mensen die niet weten wat ik hier eigenlijk in godsnaam doe: Ik loop mijn afstudeer stage bij een talenschool waar ik dus de marketing doe) Het was op deze dag 49 graden. Dit was een record voor Buenos Aires in de afgelopen 5 jaar. Gelukkig kwam ik erachter dat de airco het op mijn werk goed deed. Ik heb op zeer aangename wijze kennis gemaakt op mijn werk. Ik heb zodoende met Clelia, de directrice van de school, een gesprek gehad waarin ik de gang van zaken uitgelegd kreeg. Op deze manier kon ik al wat inzicht krijgen in het probleem van de organisatie en wat er allemaal op te lossen viel. Ik ga hier uiteraard niet al te veel over prijs geven, want het is vertrouwelijke informatie, maar ik kan wel alvast op een briefje meegeven dat er genoeg aan de hand is en dat er serieus werk aan de winkel is. Leuk! Uitdagend! Een heerlijke test om te gaan kijken of dat wat ik de afgelopen vier jaar allemaal geleerd heb ook echt effect heeft in de praktijk.
Week 2
Vanaf hier is het eigenlijk klaar met het toeristenleven en begint het serieuze gedeelte. Ik had deze week opstart problemen. Ik was het weekend voordat mijn werk begon op stap geweest. Op zaterdag was ik met wat mensen van het hostel naar een club gegaan in Palermo. Iets dat de Argentijnen graag doen is heel erg veel vlees eten en er heel erg veel bij drinken. Dat gaat zo door tot ongeveer een uur of 1 in de nacht. Daarna willen ze ook nog op stap. Veel clubs gaan pas om 3 uur open. Je kan je wel voorstellen dat ze dan ook pas weer laat dichtgaan. De meesten sluiten pas om een uur of 8. Ik ben dan ook niet tot vroeger dan zes uur gebleven, iets wat ik laatste tijd niet meer gewend ben. De avond erna, op zondag, ben ik naar een feestje gegaan n San Telmo. In de straat Defensa is er iedere zondagavond feest. Grote percussiegroepen gaan de straat op en heel veel mensen sluiten zich bij hun aan om lekker de dansen op de ritmes van de percussie en op straat bier te drinken. Een geweldige sfeer heerst hier. Ik ben dan ook uiteindelijk op een terrasjes hier beland waar ik tot iets te laat was gebleven. Toen we hier zaten kwam er op den duur een wat oudere vrouw onze kant op gezwalkt. Ze had blijkbaar iets te veel gedronken. Ze was een beetje dikkig, had lang, sluik, vettig, donkeblondgrijzig haar, een bril en een bleke huid. Niet de meest charismatische persoon om te zien. Ik had al een vermoeden, maar wist het nog niet zeker. Het zal toch niet? Ik besloot er toch maar een gesprek mee aan te gaan. Ze was in ieder geval niet Argentijns, dat had ik al goed. Ze sprak redelijk goed Engels en ze kwam blijkbaar, jawel, uit Finland. O, o, o, die Finnen toch ook altijd! Ze was er met haar zus die ze kwijt was geraakt. Uiteindelijk is ze naar een taxi geholpen en is ze veilig thuis gekomen. Lang en gelukkig.
Zodoende begon ik mijn eerste werkdag met een kater. Niet heel erg handig dus, maar gelukkig had niemand het in de gaten. Ze zouden wel gedacht hebben dat ik altijd zo was. Gelukkig maar , want vanaf hier kon het alleen nog maar beter gaan. Ik was dus van plan die avond lekker vroeg naar bed te gaan om wat bij te gaan kunnen slapen. Die avond, toen ik in bed lag, voor het eerst in mijn nieuwe huisje, kwam ik er achter dat er best veel bussen bij mij door de straat rijden. Mijn kamer kijkt uit op een hoek van een straat waar een kruispunt zit. Door de ene straat rijden er dus heel veel bussen, maar door de straat die de ene straat kruist, rijden er ook heel veel bussen. Bussen rijden in Buenos Aires 24/7. Ik woon op de derde etage van een redelijk hoog gebouw. De andere gebouwen bij mij in de straat zijn ook redelijk hoog. Dit is enorm goed voor de akoestiek van de straat. Dit alles bij elkaar opgeteld resulteerde dit in een enorm lawaai dat 24/7 in mijn kamer doorgaat. Ik kon zeer slecht in slaap komen, maar uiteindelijk lukte me dit wel. Helaas zat er blijkbaar al de hele avond ene mug op de uitkijk die wachtte tot ik in slaap viel. Toen hij zag dat ik in slaap was gevallen aarzelde hij niet en stevende op mijn oren af. Ik deed het licht direct aan, zette mij bril op en zicht naar de mug. Ik had pech, want deze mug scheen over superkrachten de beschikken en was onzichtbaar. Ik gaf naar een kwartier mijn zoektocht op en probeerde weer te gaan slapen. De mug maakte me weer wakker zodra ik in slaap viel. Ik sprong iedere keer weer uit bed om te kijken of hij zijn superkrachten al had verloren, maar iedere keer weer tevergeefs. Dit ging zo de hele nacht door. Uitgeput en lek gestoken verscheen ik de andere dag op werk……arme ,arme Niek… :(
Zodoende was mijn eerste werkweek redelijk vermoeiende en kwam ik nog niet helemaal tot mijn recht. Het is ook altijd even wennen op een nieuwe werkplek en je moet even weten hoe alles werk, waar alles is en wat er van je verlangd wordt. Er wordt dus van me verwacht dat ik weet hoe photohop werkt en dat ik met Facebook in het Spaans overweg kan. Dit kan ik dus niet en mijn opdrachtgever ergerde zich op den duur ook hier aan. Dit uitte ze door te zeggen dat ze het gevoel heeft dat ze meer mij aan het helpen is dan ik haar. Dit zijn van die momenten dat je gewoon rekening moet houden met factoren zoals cultuurverschil, de mogelijkheid dat je niet over leidinggevende capaciteiten beschikt en simpelweg het feit dat je met je volwassen verstand hier boven staat en weet dat je het alleen maar erger maakt als je er tegenin gaat. Wat hier dus altijd positief werk is: “Weet je wat? Anders heb je gewoon gelijk!” Gelukkig vind ik het ‘gelijk hebben’ niet zo belangrijk en kan ik zodoende gewoon rustig verder gaan met mijn werk. Verder is het een schat van een mensen hoor. Ik kan prima met haar lachen en ze neemt mijn werkwijze verder heel serieus.
Later in de week ben ik uit eten geweest met mijn huisgenoten. We gingen naar een restaurant in de wijk Puerte Madeira. Dit is een wijk aan de haven gelegen van Buenos Aires. Dit wordt beschouwd als het Beverly Hills van de stad. Hier woonden alleen maar filmsterren en voetballers. En zo zag het ook uit. Het leek er op dat ik één keer het chiquere gedeelte van Knokke binnen reed, maar dan nog iets luxer en Mediteraanser. Ik ben nog nooit in Monaco geweest, maar dat moet er ook ongeveer zo uitzien. Auto hoefden we ook niet zelf te parkeren, dat werd voor ons gedaan. Dit was iets dat ik voorheen alleen maar op tv had gezien. Ik hield mijn hart vast voor de rekening die ik aan het eind van de avond moest gaan betalen. Blijkbaar had ik aan 200 peso’s genoeg, dit zijn twee tientjes.
Week 3
Ik begon eindelijk wat meer gewend te raken aan het lawaai in mijn kamer en had ook geen oordopjes meer nodig. Ik kon dus iedere dag wat uitgeruster op mijn werk verschijnen en zodoende een goede indruk maken. Mijn baas is tevreden en heeft ook uitgesproken dat ze het fijn vindt hoe ik te werk gaat. Ze is blijkbaar door mij na gaan denken over problemen binnen de organisatie waar ze eerst nog niet over na had gedacht.
Verder heb ik niet veel boeiends gedaan in deze week. Voornamelijk met werk beziggehouden en rustig aan gedaan. Wel had ik een moment deze week dat ik echt even niet meer wisten waar ik het halen moest. Ik liep naar een werkdag naar de bus om naar huis te gaan. Ik moet hiervoor door Florida street open. Dit is de drukste straat van het land. Iedereen loopt hier door elkaar en iedereen is te laat voor zijn werk. Overal op straat staan en roepen mensen: “Cambio, cambio, cambio!”. Bij deze mensen kun je blijkbaar valuta wisselen tegen een gunstigere koers. Maar in ieder geval, ik liep door deze straat en opeens stond ik oog in oog met een enorme stoet mensen. Ze hadden spandoeken, vlaggen en trommels. Heel veel trommels, waar ze heel hard op sloegen. Ik wist niet wat ik meemaakte, maar ik wist wel dat Argentijnen het begrip protesteren een stuk serieuzer nemen dan wij in Nederland.
Ben ook nog ene paar keer op stap gegaan. Eén keer was er een feestje bij ons thuis, omdat de Deen terug ging naar zijn land. Hij zal vervangen worden door een nieuwe Deen. Die Denen toch ook. Voornamelijk wijn gedronken deze avond, want de andere keuze was Ferned. Ik weet niet of ik het goed schrijf. Dit is in ieder geval een Italiaanse drankje wat heel bitter en smerig smaakt en vooral wordt gemengd met cola. Later op de avond naar een cocktailbar gegaan. Heel luxe en gezellig. We kregen speciale menu’s uitgereikt. Heb er twee gedronken, allebei niet te zuipen. Ze hebben hier duidelijk een andere opvatting dan wij wat betreft het maken van mixdrankjes.
Kan nog wel verder gaan met het schrijven. Maar ben het gewoon beu. Doei!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley